Op donderdag 12 mei hebben we het boek Zijden draadje ten doop gehouden in Café Bosch in Arnhem. Het werd een feestje met veel geïnteresseerden, vrienden en familie. Het mooie aan dit boek is – hoop ik – dat het laat zien dat je nooit in je eentje ziek bent. Er zijn zoveel mensen bij betrokken, dierbaren en naasten, zorgverleners, een hele stad, een hele maatschappij. Ik was vooral vereerd doordat veel hoofdrolspelers in mijn boek aanwezig waren: IC-arts Michiel en IC-verpleegkundige Bea, fysiotherapeut Anne en logopedist Lotte op de intensive care, allemaal van ziekenhuis Rijnstate, fysiotherapeut Robert en ergotherapeut Susanne van revalidatiekliniek Klimmendaal, ambulanceverpleegkundige Pieter, fysiotherapeut Hilde van Fysio Donders en natuurlijk reikimeester Bernadette.
Ik vertelde hen hoe geëmotioneerd veel mensen reageren op het boek: live en via appjes of social media. “Jij maakt iedereen aan het huilen”, zegt Hester. Dat is ook wel een beetje de bedoeling. Ik wil corona een gezicht geven (niet per se het mijne), en een pluim in de reet steken van al het zorgpersoneel. Het was niet voor niets 12 mei: de Dag van de Verpleging. In het begin van corona hebben we voor ze staan te applaudisseren, weet je nog? Maar wat ik uit de gesprekken voor dit boek leerde is dat ze daar helemaal niet op zaten te wachten. Ze willen vooral serieus gehoord worden en op een goede manier hun werk kunnen doen. Daarin is nog een wereld te winnen. Ik hoop dat Zijden draadje daar een beetje aan bij kan dragen – dat is ook een beetje mijn missie als zorgjournalist die zelf op de IC belandde.
Eén reactie op mijn boek vat de afgelopen jaren wel samen. “Wat zijn jullie door een hel gegaan”, schreef iemand. “Maar de zon schijnt nu en je leeft. En ik leef. Wat een weelde.”
Wil je Zijden draadje, het verhaal van een coronapatiënt en zijn zorgverleners bestellen? Klik dan hier.
