Coronavaccinatie voorkomt 880.000 ziekenhuisopnamen per jaar

De coronaprik heeft in Nederland 88.000 mensen per jaar uit het ziekenhuis gehouden. Dat heeft geleid tot beduidend minder druk op de zorg. Zo blijkt uit onderzoek naar vaccinaties dat het RIVM op 7 november presenteerde. Volgens het instituut gaat het zelfs om een voorzichtige schatting, omdat de indirecte effecten niet zijn meegenomen.

Het RIVM onderzocht het vaccinatie-effect tussen augustus 2021 en augustus 2021. Stichting Nationale Intensive Care Evaluatie (NICE) registreerde in dezelfde periode bijna 45.000 opnames van mensen met corona. Het aantal ziekenhuisopnames dat is voorkomen is dus twee keer zo groot als het werkelijke aantal ziekenhuisopnames. Dat leidt ertoe dat dat de druk op de zorg minder groot werd en daardoor tot minder uitgestelde zorg. Ook het aantal sterfgevallen door COVID-19 is veel lager.

In maart 2021 kreeg ik mijn eerste vaccinatie in revalidatiekliniek Klimmendaal

Het zijn mooie cijfers. Ze onderschrijven wat bijna alle zorgverleners die in het boek Zijden Draadje aan het woord komen al in 2021 betoogden. Vaccinaties zijn zo belangrijk in de strijd tegen corona! Net als de boosters en herhaalprikken nu.

Mijn eigen gedachten zijn niet zozeer bij de cijfertjes, maar vooral bij alle ellende die door het vaccinatieprogramma is voorkomen. God, wat had ik gewild dat er eind 2020 – toen ik ziek werd, met een ambulance werd afgevoerd en wekenlang bijna doodging op een intensive care – al vaccinaties waren! Wat een verdriet had dat mijn naasten bespaard, wat een werk had dat mijn zorgverleners gescheeld.

Alleen het boek Zijden Draadje was er dan niet geweest.

Wil je Zijden draadje, het verhaal van een coronapatiënt en zijn zorgverleners bestellen? Klik dan hier.

Dood door schuld?

Photo by Richard Catabay on Unsplash

Vrijdag liepen de koude rillingen over mijn rug. Ik ben in december 2020 op de IC terecht gekomen met ernstige coronaklachten. Daar heeft iedereen mij zo goed geholpen om te overleven en ik ben er bovenop gekomen. Evenzogoed had ik letterlijk kunnen stikken en een vreselijke dood kunnen sterven omdat er geen bed voor me beschikbaar was. Dat was dan de schuld geweest van de overheid.

In het NRC las ik vrijdag dat het ministerie van volksgezondheid in december 2020 tegenwerkte dat de ziekenhuizen hun intensive care gingen uitbreiden. Is de overheid niet bedoeld om haar burgers te beschermen, juist in tijden van crisis? … Blijkbaar pasten ernstig zieke mensen zoals ik niet in het kostenplaatje.

Braziliaanse taferelen

Met stijgende verbazing en woede las ik het – overigens puike – journalistieke werk van Lineke Nieber (Twitter: @linekenieber) en Jeroen Wester (Twitter: @Jeroen_Wester). Want eigenlijk overviel me eenzelfde schrik als ik in mijn boek Zijden draadje beschrijf: Pas toen ik na zes weken kunstmatige coma bijkwam, konden de neurologen mij uitleggen wat er mis ging in mijn hersenen en hoe fout dat kon gaan (denk: kasplantje). Toen waren er ook die koude rillingen. Anderhalf jaar later komt het besef dat mij en mijn naasten ook nog heel andere ellende had kunnen overkomen. Die Braziliaanse coronataferelen, waarvan we met z’n allen zeiden dat die hier nooooit zouden kunnen gebeuren, lagen eind ’20 in Nederland gewoon op de loer. Omdat er op het hoogtepunt van de crisis geen IC-bedden meer zouden zijn. Simpelweg omdat het ministerie van VWS zich liever verloor in bureaucratie en centen neuken voor de collega’s van Financiën.

‘t Schompes

Vooropgesteld: aan de artsen en verpleegkundigen lag het niet, en de ziekenhuisbestuurders werkten zich ‘t schompes – ook bestuurder Hans Schoo van Rijnstate, waar ik aan de beademing lag. Maar ze werden tegengewerkt. Schoo vertelt aan NRC hoe het ziekenhuis in Arnhem de capaciteit bijna kon verdubbelen, de nieuwbouw van de IC was net gereed en de oude IC kon openblijven. Dat kwam goed uit, want het Landelijk Coördinatiecentrum Patiënten Spreiding (LCPS, jeweetwel toen de club van Ernst Kuipers) deed een dringende oproep aan de ziekenhuizen om op te schalen. Want de ambulances bleven maar aanrijden.

Voorkomen van verhoging

Maar al snel lagen de ziekenhuizen en het ministerie in de clinch. De reden? In de opschalingstabellen van VWS stonden cijfers waar niet vanaf geweken mocht worden. Ook niet in een crisis waarbij doden vielen. Uit een interne notitie, waar NRC de hand op wist te leggen, is te lezen dat men in Den Haag donders goed wist dat de ruzies mensen in gevaar konden brengen. Ambtenaren adviseerden de minister zelfs om ‘maximaal in te zetten op het voorkomen van een verhoging van de aantallen bedden’. Dus stelde VWS bijvoorbeeld dat ziekenhuis Rijnstate voor uitbreiding zeventien IC-bedden telde, terwijl dat er maar veertien waren. Hans Schoo snapte er niks van. Zo raakten drie ‘uitbreidingsbedden’ verloren. Lees in mijn boek Zijden draadje maar eens hoe duur één dag op de IC is, dan kun je je een beetje voortellen om wat voor gelden het gaat. Op jaarbasis kost een IC-bed al gauw een half miljoen, stelt NRC.

Zuur

VWS wilde perse aan die vastgestelde tabellen vasthouden, ook als dat betekende dat er minder IC-bedden beschikbaar waren. VWS wilde niet opdraaien voor het gat van 22 miljoen euro dat anders was ontstaan – en waarover afspraken waren met Financiën. Hoe zuur is dat, als je bedenkt hoeveel geld er ging naar – ik noem een dwarsstraat – coronacompensatie voor de KLM, die belandde in de bonus van de topman.

PR-medewerker

Het NRC had dus nogal wat vragen aan VWS, maar het ministerie zwijgt. Nu al drie weken is VWS niet in staat om antwoorden te geven, ‘als die überhaupt al zijn te achterhalen’, schreef een PR-medewerker aan journalisten Nieber en Wester. Bah.

Mijn boek heet Zijden draadje, maar de titel had net zo goed Door het oog van de naald kunnen zijn… Ondanks de tegenwerking van de overheid.

Wil je Zijden draadje, het verhaal van een coronapatiënt en zijn zorgverleners bestellen? Klik dan hier.

Ander boek: Adembenemend

Mijn boek komt er écht aan hoor, mensuh! Maar eerst vraag ik jullie aandacht voor iets anders.

Op deze plek wil ik ook even reclame maken voor een boek van een andere schrijfster/coronapatiënte – die ook haar verhaal opschreef over wekenlang op de IC liggen, wakker worden en weer revalideren in Klimmendaal. Het boek Adembenemend is het verhaal van Lucel ten Have-Krabben, aangevuld met dagboekfragmenten van haar echtgenoot Jürgen.

Aan de beurt

Lucel ten Have-Krabben (1968) is gezond en sportief, heeft drie kinderen en woont in Varsseveld in de Achterhoek. Als corona in 2020 uitbreekt is zij meteen ‘aan de beurt’. Ze raakt besmet, wordt opgenomen in het Slingeland ziekenhuis in Doetinchem en belandt daar na een tijd op de intensive care. Daar ligt ze aan de beademing en wordt vier weken lang in een kunstmatige slaap gehouden. Haar longen doen niets, versluierd als die zijn door covid en het zuurstofgehalte in haar bloed is extreem laag. Ze balanceert op de rand van de dood. In die moeilijke tijd houdt haar man een dagboek bij.

Hartverscheurend

Als Lucel wakker wordt op de IC heeft ze angstige hallucinaties, ze is verlamd en kan niet praten. De passages waarin ze dit beschrijft zijn hartverscheurend. Daarna herstelt ze langzaam en eind mei 2020 wordt ze met een ambulance naar Revalidatiekliniek Klimmendaal in Arnhem gebracht. Het ambulancepersoneel laat haar eerst nog even buiten liggen op de brancard, zodat ze kan genieten van de zon en de geur van bomen, gras en… hoe heet het ook alweer? … de geur van pas gevallen regen? … petrichor. Mooi. De tijd in Klimmendaal, die ze vervolgens schetst, is voor mij heel herkenbaar.

Herstel en kracht

Iedere coronapatiënt heeft zijn of haar eigen verhaal, zo heb ik gemerkt, en elk verhaal is zó verschillend. Lucel’s verhaal is niet alleen verdrietig. Het gaat ook over herstel en kracht. Dit rauwe en eerlijke boek fascineert en geeft steun aan naasten en (ex-)patiënten.

Adembenemend kost 22 euro en is verkrijgbaar via luceltenhave.nl. Lees ook dit interview in de Gelderlander.

Het boek Zijden draadje, het verhaal van een coronapatiënt en zijn zorgverleners ligt vanaf 2 mei in de boekwinkel. Nu al bestellen? Klik hier.

Krijg de klere!

Vandaag vond mijn dochter wat curieuze foto’s terug in het archief van haar mobieltje. Ze zijn een vreemde illustratie van het drama dat zich op 11 december 2020 afspeelde – en waarvan ik zelf geen weet meer had.

Omdat ik toen letterlijk doodziek in de spreekkamer van de huisarts zat – met een saturatie van 56 op een schaal van 100, een normaal mens zou het loodje hebben gelegd – belde dokter Joris direct een ambulance. Die reed mij linea recta en met spoedspoedspoed de intensive care op, waar ik aan allerlei draden en apparatuur werd gelegd. En ergens in deze achtbaan werden mijn trui, shirt en broek opengeknipt. Ze moesten er tenslotte bij.

Een week later ofzo kreeg m’n vrouw Hester een geheimzinnig plastic tasje mee naar huis, waar ook heel omzichtig mee werd gedaan. Alsof het radioactief afval was: de inhoud was zwaar besmettelijk! Want corona. In de tas zaten mijn kleren.

Na een gepaste contaminatieperiode hebben mijn vrouw en mijn dochter de inhoud voorzichtig uitgepakt en tentoongesteld op het gazon. Trui, shirt en broek hebben ze daarna weggegooid. Gelukkig hebben we de foto’s nog…

Het boek Zijden draadje, het verhaal van een coronapatiënt en zijn zorgverleners ligt vanaf 2 mei in de boekwinkel. Nu al bestellen? Klik hier.