Huisartsen in actie

Vandaag voeren de huisartsen actie door heel Nederland. Ze willen zo laten zien hoe moeilijk het wordt om het vak nog uit te kunnen oefenen door lange wachtlijsten in ziekenhuizen en de ggz, grote druk op de zorg in de avonden en weekenden, huisvestingsproblemen en steeds meer administratieve eisen van overheden en zorgverzekeraars. Pfff, je zou er toch gek van worden.

Ik heb alleen maar bewondering. Ondanks de grote druk stáán ze er toch altijd maar. Ook toen ik op sterven na dood de praktijk van huisarts Linders in Arnhem binnenstapte. Door corona had ik totaal geen lucht meer. Huisarts in opleiding Joris Schouwenaar ving mij op. Nadat ik zes weken op de intensive care heb gelegen interviewde ik hem voor mijn boek Zijden Draadje.

(Foto: Gerard Scheers voor Zijden draadje)

Een fragment:
Joris is defensiearts en in opleiding voor huisarts in de praktijk van dokter Richard Linders. Hij schrikt zich rot als ik binnenkom. Dokter Joris trekt wit weg rond zijn neus. Hij heeft best al wat coronapatiënten gezien, maar zo ern­stig als ik is hij nog niet tegengekomen, zo vertelt hij mij maanden later. Joris Schouwenaar: ‘Iemand die net een marathon heeft gelopen en over de finishstreep komt, dat grijswitte-rode, die kleuren … zo zag jij er ook uit. Het had geen dag langer moeten duren. Zo ziek heb ik mensen buiten een ziekenhuis nog nooit gezien.’

Het drukt ook hem met de neus op de feiten, want corona is toch nog een beetje abstract. Dokter Joris meet het zuurstofgehalte in mijn bloed. Hij schrikt. Doet het apparaatje het wel? Hij probeert ’m ook nog op zichzelf, want hij kan het niet geloven. De saturatiemeter komt bij mij niet verder dan 56! Normaal moet iemand hoog in de 90 zitten.

Achteraf vertelt hij over de eerste en tweede coronagolf:
‘Ik heb als defensiearts in Jordanië gezeten. De logistieke operaties in co­ronatijd – bijvoorbeeld die op de ic of de spoedeisende hulp – vind ik ver­gelijkbaar met oorlogssituaties. Al die dingen waar geen draaiboek voor was, dat heeft overeenkomsten met wat ik bij defensie heb gezien. Er moe­ten dan keuze gemaakt worden op basis van intuïtie in plaats van draai­boeken.’

En:
‘Corona is ongrijpbaar. Ik had af en toe ook het idee dat ik er geen vat op kreeg. Het liep op een gegeven moment uit de hand. Wat doe je dan? Tja … hard werken. Verder niks. Redden wat er te redden valt. Ik heb veel van deze coronapandemie geleerd. Het klinkt een beetje zweverig, maar ik heb gezien hoe kwetsbaar we zijn met z’n allen. We moeten koesteren hoe goed we het hebben.’

(Foto: Gerard Scheers voor Zijden draadje)

Joris deed zijn huisartsenopleiding in Huisartspraktijk Linders & Verduijn bij mijn huisarts Richard Linders, die ik ook interviewde voor Zijden Draadje. Linders betoogt – terecht – dat de media de coronacrisis alleen maar door de bril van de ziekenhuizen hebben bekeken. Linders was beredruk tijdens de pandemie, maar zag toch kans om het initiatief te nemen voor een speciaal coronahotel:

‘In Doetinchem hebben we ook een coronahotel geopend, samen met de zorgorganisatie Sensire: Zorghotel Gaanderen. Daar ben ik nog steeds heel trots op’, zegt de huisarts. ‘Er hebben in de afgelopen anderhalf jaar onge­veer vijfhonderd mensen gelegen. Dat zijn meer coronapatiënten dan er in het ziekenhuis van Doetinchem hebben gelegen.’ Het ging vooral om ouderen die niet meer thuis konden blijven, omdat ze zuurstof nodig had­den. Er zijn ook best wat mensen overleden, vertelt Richard, maar dan hoefden ze in ieder geval niet in een ziekenhuissetting te liggen.

‘We vonden dat de ver­pleeghuizen het al druk genoeg hadden. Het voordeel was dat we iets soe­peler konden zijn met bezoeken. Dingen waren makkelijker te regelen, er waren geen directies die beslissingen moesten goedkeuren. Het was zwaar voor iedereen die er werkte, maar ook heel zinvol werk.’

Ik ben ‘mijn’ huisartsen zo dankbaar voor het redden van mijn leven en hun goede zorgen daarna (Richard kwam mij regelmatig in het ziekenhuis bezoeken) en ik ben er trots op dat zij hun verhaal doen in Zijden Draadje. Ik denk dat alle huisartsen in Nederland zo bevlogen zijn (op een paar wappie-artsen na misschien…). Ik sta helemaal achter de huisartsenactie van vandaag.

Jullie hopelijk ook? Spreek je uit voor de huisartsen! Ze kunnen alle steun gebruiken.

Wil je Zijden draadje, het verhaal van een coronapatiënt en zijn zorgverleners bestellen? Klik dan hier.

Boekpresentatie

Op vrijdag 20 mei was de boekpresentatie van Zijden draadje, het verhaal van een coronapatiënt en zijn zorgverleners gepresenteerd in een overvol auditorium van Rozet in Arnhem. Leendert Douma reikte een exemplaar uit aan burgemeester Ahmed Marcouch. Die stond vervolgens stil bij de coronatijd, die moeilijk was voor iedereen – maar vooral voor alle zorgverleners, niet alleen in de ziekenhuizen, en patiënten.

Foto: Sjef Prins – APA Foto

Journalist Edwin Verdurmen interviewde Leendert, twee van zijn zorgverleners die een hoofdrol spelen in zijn boek (IC-verpleegkundige Bea van Valburg en fysiotherapeute Hilde van Pelt) en Leenderts vrouw: illustrator Hester van de Grift, die haar ervaringen verwerkte in ontroerende tekeningen. Zanger en gitarist Rocco Ostermann bracht een intense performance van Space Oddity en Ashes To Ashes van David Bowie, Leenderts favoriete muziek en symbolisch voor zijn toestand op de IC: floating in space. Drijft hij weg of keert hij terug op aarde? Tijdens de performance waren de foto’s van Gerard Scheers te zien, die Leenderts zorgverleners portretteerde – van huisarts en ambulancebroeder tot neuropsycholoog en ergotherapeut.

De reacties uit de zaal waren hartverwarmend. Het was vooral mooi om te zien dat er nog drie andere coronapatiënten in de zaal waren, elk met hun eigen heftige verhaal over de intensive care. Ook IC-verpleegkundige Jessica, wereldberoemd op Twitter als @aboutanurse, was aanwezig. “Aan het begin van de coronatijd kregen we een applaus”, zei ze na afloop, “maar een avond als deze is een veel mooiere waardering voor de zorg.”

Wil je Zijden draadje, het verhaal van een coronapatiënt en zijn zorgverleners bestellen? Klik dan hier.

Krijg de klere!

Vandaag vond mijn dochter wat curieuze foto’s terug in het archief van haar mobieltje. Ze zijn een vreemde illustratie van het drama dat zich op 11 december 2020 afspeelde – en waarvan ik zelf geen weet meer had.

Omdat ik toen letterlijk doodziek in de spreekkamer van de huisarts zat – met een saturatie van 56 op een schaal van 100, een normaal mens zou het loodje hebben gelegd – belde dokter Joris direct een ambulance. Die reed mij linea recta en met spoedspoedspoed de intensive care op, waar ik aan allerlei draden en apparatuur werd gelegd. En ergens in deze achtbaan werden mijn trui, shirt en broek opengeknipt. Ze moesten er tenslotte bij.

Een week later ofzo kreeg m’n vrouw Hester een geheimzinnig plastic tasje mee naar huis, waar ook heel omzichtig mee werd gedaan. Alsof het radioactief afval was: de inhoud was zwaar besmettelijk! Want corona. In de tas zaten mijn kleren.

Na een gepaste contaminatieperiode hebben mijn vrouw en mijn dochter de inhoud voorzichtig uitgepakt en tentoongesteld op het gazon. Trui, shirt en broek hebben ze daarna weggegooid. Gelukkig hebben we de foto’s nog…

Het boek Zijden draadje, het verhaal van een coronapatiënt en zijn zorgverleners ligt vanaf 2 mei in de boekwinkel. Nu al bestellen? Klik hier.