Boekpresentatie

Op vrijdag 20 mei was de boekpresentatie van Zijden draadje, het verhaal van een coronapatiënt en zijn zorgverleners gepresenteerd in een overvol auditorium van Rozet in Arnhem. Leendert Douma reikte een exemplaar uit aan burgemeester Ahmed Marcouch. Die stond vervolgens stil bij de coronatijd, die moeilijk was voor iedereen – maar vooral voor alle zorgverleners, niet alleen in de ziekenhuizen, en patiënten.

Foto: Sjef Prins – APA Foto

Journalist Edwin Verdurmen interviewde Leendert, twee van zijn zorgverleners die een hoofdrol spelen in zijn boek (IC-verpleegkundige Bea van Valburg en fysiotherapeute Hilde van Pelt) en Leenderts vrouw: illustrator Hester van de Grift, die haar ervaringen verwerkte in ontroerende tekeningen. Zanger en gitarist Rocco Ostermann bracht een intense performance van Space Oddity en Ashes To Ashes van David Bowie, Leenderts favoriete muziek en symbolisch voor zijn toestand op de IC: floating in space. Drijft hij weg of keert hij terug op aarde? Tijdens de performance waren de foto’s van Gerard Scheers te zien, die Leenderts zorgverleners portretteerde – van huisarts en ambulancebroeder tot neuropsycholoog en ergotherapeut.

De reacties uit de zaal waren hartverwarmend. Het was vooral mooi om te zien dat er nog drie andere coronapatiënten in de zaal waren, elk met hun eigen heftige verhaal over de intensive care. Ook IC-verpleegkundige Jessica, wereldberoemd op Twitter als @aboutanurse, was aanwezig. “Aan het begin van de coronatijd kregen we een applaus”, zei ze na afloop, “maar een avond als deze is een veel mooiere waardering voor de zorg.”

Wil je Zijden draadje, het verhaal van een coronapatiënt en zijn zorgverleners bestellen? Klik dan hier.

Dood door schuld?

Photo by Richard Catabay on Unsplash

Vrijdag liepen de koude rillingen over mijn rug. Ik ben in december 2020 op de IC terecht gekomen met ernstige coronaklachten. Daar heeft iedereen mij zo goed geholpen om te overleven en ik ben er bovenop gekomen. Evenzogoed had ik letterlijk kunnen stikken en een vreselijke dood kunnen sterven omdat er geen bed voor me beschikbaar was. Dat was dan de schuld geweest van de overheid.

In het NRC las ik vrijdag dat het ministerie van volksgezondheid in december 2020 tegenwerkte dat de ziekenhuizen hun intensive care gingen uitbreiden. Is de overheid niet bedoeld om haar burgers te beschermen, juist in tijden van crisis? … Blijkbaar pasten ernstig zieke mensen zoals ik niet in het kostenplaatje.

Braziliaanse taferelen

Met stijgende verbazing en woede las ik het – overigens puike – journalistieke werk van Lineke Nieber (Twitter: @linekenieber) en Jeroen Wester (Twitter: @Jeroen_Wester). Want eigenlijk overviel me eenzelfde schrik als ik in mijn boek Zijden draadje beschrijf: Pas toen ik na zes weken kunstmatige coma bijkwam, konden de neurologen mij uitleggen wat er mis ging in mijn hersenen en hoe fout dat kon gaan (denk: kasplantje). Toen waren er ook die koude rillingen. Anderhalf jaar later komt het besef dat mij en mijn naasten ook nog heel andere ellende had kunnen overkomen. Die Braziliaanse coronataferelen, waarvan we met z’n allen zeiden dat die hier nooooit zouden kunnen gebeuren, lagen eind ’20 in Nederland gewoon op de loer. Omdat er op het hoogtepunt van de crisis geen IC-bedden meer zouden zijn. Simpelweg omdat het ministerie van VWS zich liever verloor in bureaucratie en centen neuken voor de collega’s van Financiën.

‘t Schompes

Vooropgesteld: aan de artsen en verpleegkundigen lag het niet, en de ziekenhuisbestuurders werkten zich ‘t schompes – ook bestuurder Hans Schoo van Rijnstate, waar ik aan de beademing lag. Maar ze werden tegengewerkt. Schoo vertelt aan NRC hoe het ziekenhuis in Arnhem de capaciteit bijna kon verdubbelen, de nieuwbouw van de IC was net gereed en de oude IC kon openblijven. Dat kwam goed uit, want het Landelijk Coördinatiecentrum Patiënten Spreiding (LCPS, jeweetwel toen de club van Ernst Kuipers) deed een dringende oproep aan de ziekenhuizen om op te schalen. Want de ambulances bleven maar aanrijden.

Voorkomen van verhoging

Maar al snel lagen de ziekenhuizen en het ministerie in de clinch. De reden? In de opschalingstabellen van VWS stonden cijfers waar niet vanaf geweken mocht worden. Ook niet in een crisis waarbij doden vielen. Uit een interne notitie, waar NRC de hand op wist te leggen, is te lezen dat men in Den Haag donders goed wist dat de ruzies mensen in gevaar konden brengen. Ambtenaren adviseerden de minister zelfs om ‘maximaal in te zetten op het voorkomen van een verhoging van de aantallen bedden’. Dus stelde VWS bijvoorbeeld dat ziekenhuis Rijnstate voor uitbreiding zeventien IC-bedden telde, terwijl dat er maar veertien waren. Hans Schoo snapte er niks van. Zo raakten drie ‘uitbreidingsbedden’ verloren. Lees in mijn boek Zijden draadje maar eens hoe duur één dag op de IC is, dan kun je je een beetje voortellen om wat voor gelden het gaat. Op jaarbasis kost een IC-bed al gauw een half miljoen, stelt NRC.

Zuur

VWS wilde perse aan die vastgestelde tabellen vasthouden, ook als dat betekende dat er minder IC-bedden beschikbaar waren. VWS wilde niet opdraaien voor het gat van 22 miljoen euro dat anders was ontstaan – en waarover afspraken waren met Financiën. Hoe zuur is dat, als je bedenkt hoeveel geld er ging naar – ik noem een dwarsstraat – coronacompensatie voor de KLM, die belandde in de bonus van de topman.

PR-medewerker

Het NRC had dus nogal wat vragen aan VWS, maar het ministerie zwijgt. Nu al drie weken is VWS niet in staat om antwoorden te geven, ‘als die überhaupt al zijn te achterhalen’, schreef een PR-medewerker aan journalisten Nieber en Wester. Bah.

Mijn boek heet Zijden draadje, maar de titel had net zo goed Door het oog van de naald kunnen zijn… Ondanks de tegenwerking van de overheid.

Wil je Zijden draadje, het verhaal van een coronapatiënt en zijn zorgverleners bestellen? Klik dan hier.

Michiel promoveert op mobiele echo

Ruim een jaar geleden lag ik zes weken op ‘zijn’ intensive care en was ik afhankelijk van zijn zorgen om te kunnen overleven. In maart 2022 zitten we weer tegenover elkaar en zijn onze rollen – gelukkig! – meer business-as-usual: Michiel Blans is promovendus en ik ben nu de journalist die hem voor Zorgvisie interviewt over zijn promotieonderzoek. Mijn artikel staat online op Zorgvisie/tech. (Achter een betaalmuur, maar je kunt een gratis proefabonnement nemen om het te bekijken.)

Geen hocuspocus

Waar het allemaal over gaat? Het is geen hocuspocus. Wel POCUS: Point Of Care Ultrasound. Dat is een vorm van mobiele (spoed)echografie, die niet alleen op de intensive care, maar in principe op alle afdelingen inzetbaar is. Eigenlijk kan zo’n apparaat – in combinatie met een mobieltje – de traditionele doktersstethoscoop vervangen. Niet luisteren, maar kijken, is dan het credo. Michiel Blans onderzocht hoe je de techniek het beste kunt invoeren, onder andere op de IC en op de spoedeisende hulp (SEH). Zelf begon hij er in 2009 mee te werken en sindsdien is hij een soort van mobiele echo-evangelist. In samenwerking met de cardiologen en radiologen van Rijnstate heeft hij een POCUS-trainingsprogramma opgezet voor artsen en arts-assistenten van verschillende specialismen.

Techniek staat voor niets

Daarnaast onderzocht hij de verschillende mogelijkheden en toepassingen van POCUS. Tijdens het interview vertelt hij me dat je er heel makkelijk COVID mee kan opsporen. Verpleegkundigen kunnen POCUS eenvoudig gebruiken om te controleren of infusen goed zijn geprikt, of om te zien of er vocht in de longblaasjes zit. Met studenten medische geneeskunde van de TU Twente werkt Michiel Blans nu aan een toepassing om het hartminuutvolume te meten door het apparaatje op de borst van een patiënt te plakken. Door middel van kunstmatige intelligente (AI) kan er dan een behandeladvies uitrollen. De techniek staat voor niets. Maar ook AR (augmented reality) biedt mogelijkheden, bijvoorbeeld voor meekijken en interpreteren op afstand. Dat maakt invoering in ontwikkelingslanden makkelijker, omdat zorgmedewerkers dan alleen de techniek hoeven te leren.

(Foto: Gerard Scheers voor Zijden draadje)

Michiel Blans vertelt enthousiast en aanstekelijk. Hij is een aanpakker maar ook een beschouwer. Dat is goed te lezen in mijn boek Zijden draadje, waarin hij mij ontroerende verhalen vertelt over de tweede coronagolf in Nederland. Wat een heftige tijd heeft hij ook meegemaakt. Wat een mooie mijlpaal is deze promotie dan. Gefeliciteerd, Michiel!

Het boek Zijden draadje, het verhaal van een coronapatiënt en zijn zorgverleners ligt vanaf 2 mei in de boekwinkel. Nu al bestellen? Klik hier.

Achter gesloten ogen

Foto: Tergooi

Déjà vu! Koud kwam ik van de intensive care af, was ik ontslagen uit het ziekenhuis en had ik revalidatiekliniek Klimmendaal ‘succesvol afgerond’ of ik zag thuis op mijn laptop de korte documentaire Achter Gesloten Ogen. Ik kreeg de rillingen! De tranen stonden me in de ogen. Die bliepjes, die geluiden… ik was weer helemaal terug op de IC… Daar wou ik nou net niet meer zijn.

Achter Gesloten Ogen is een docudrama, gemaakt door Angelique Titulaer van ziekenhuis Tergooi, over een vrouw die na besmetting met het coronavirus op de Intensive Care belandt. De film is helemaal geschoten vanuit het perspectief van de patiënt, je hoort ook haar gedachten, haar wanen en dat maakt het juist zo beklemmend.

Schimmen

In de woorden van Tergooi: ‘Het gaat over het machteloze gevoel en uiteindelijk het gevoel van overgave vlak voor het starten van de beademing op de IC. Ofwel het loslaten van de touwtjes van het leven. Momenten van lichte bewustwording worden afgewisseld met delier. Ze lijkt een gevangene in een enge wereld van wazige beelden, schimmen en geluiden. Tijdens het terugkomen in de werkelijkheid heeft ze het idee een tijd niet geleefd te hebben. Ze weet van dingen niet of ze echt gebeurd zijn. Het besef komt met flarden terug. Pas dan begint ze te beseffen dat haar leven aan een zijden draadje gehangen heeft.’

Ik was al lid van de lotgenoten-Facebookpagina van IC Connect en ik dropte de film daar ook. De reacties waren net zo emotioneel als toen ik ‘m voor het eerst zag.

Wil je weten wat een IC-patiënt mee kan maken? Bekijk dan hier de docu: