Déjà vu! Koud kwam ik van de intensive care af, was ik ontslagen uit het ziekenhuis en had ik revalidatiekliniek Klimmendaal ‘succesvol afgerond’ of ik zag thuis op mijn laptop de korte documentaire Achter Gesloten Ogen. Ik kreeg de rillingen! De tranen stonden me in de ogen. Die bliepjes, die geluiden… ik was weer helemaal terug op de IC… Daar wou ik nou net niet meer zijn.

Achter Gesloten Ogen is een docudrama, gemaakt door Angelique Titulaer van ziekenhuis Tergooi, over een vrouw die na besmetting met het coronavirus op de Intensive Care belandt. De film is helemaal geschoten vanuit het perspectief van de patiënt, je hoort ook haar gedachten, haar wanen en dat maakt het juist zo beklemmend.

Schimmen

In de woorden van Tergooi: ‘Het gaat over het machteloze gevoel en uiteindelijk het gevoel van overgave vlak voor het starten van de beademing op de IC. Ofwel het loslaten van de touwtjes van het leven. Momenten van lichte bewustwording worden afgewisseld met delier. Ze lijkt een gevangene in een enge wereld van wazige beelden, schimmen en geluiden. Tijdens het terugkomen in de werkelijkheid heeft ze het idee een tijd niet geleefd te hebben. Ze weet van dingen niet of ze echt gebeurd zijn. Het besef komt met flarden terug. Pas dan begint ze te beseffen dat haar leven aan een zijden draadje gehangen heeft.’

Ik was al lid van de lotgenoten-Facebookpagina van IC Connect en ik dropte de film daar ook. De reacties waren net zo emotioneel als toen ik ‘m voor het eerst zag.

Wil je weten wat een IC-patiënt mee kan maken? Bekijk dan hier de docu: