Vandaag vond mijn dochter wat curieuze foto’s terug in het archief van haar mobieltje. Ze zijn een vreemde illustratie van het drama dat zich op 11 december 2020 afspeelde – en waarvan ik zelf geen weet meer had.

Omdat ik toen letterlijk doodziek in de spreekkamer van de huisarts zat – met een saturatie van 56 op een schaal van 100, een normaal mens zou het loodje hebben gelegd – belde dokter Joris direct een ambulance. Die reed mij linea recta en met spoedspoedspoed de intensive care op, waar ik aan allerlei draden en apparatuur werd gelegd. En ergens in deze achtbaan werden mijn trui, shirt en broek opengeknipt. Ze moesten er tenslotte bij.

Een week later ofzo kreeg m’n vrouw Hester een geheimzinnig plastic tasje mee naar huis, waar ook heel omzichtig mee werd gedaan. Alsof het radioactief afval was: de inhoud was zwaar besmettelijk! Want corona. In de tas zaten mijn kleren.

Na een gepaste contaminatieperiode hebben mijn vrouw en mijn dochter de inhoud voorzichtig uitgepakt en tentoongesteld op het gazon. Trui, shirt en broek hebben ze daarna weggegooid. Gelukkig hebben we de foto’s nog…

Het boek Zijden draadje, het verhaal van een coronapatiënt en zijn zorgverleners ligt vanaf 2 mei in de boekwinkel. Nu al bestellen? Klik hier.